Część I: Rozdział 1

Revelin

            Dotknąłem jednego z czterech tronów, drugiego od prawej. Dotyk zimnego, szorstkiego kamienia jakimś cudownym sposobem ukoił moje zszargane nerwy i przywrócił spokój w umyśle. Dam sobie radę. Nie mogę być tchórzem, bo on nim nie był.  Muszę być silny, jak on. Nie mogę zawieść wszystkich tych ludzi, zwierząt i stworzeń, one przecież na mnie liczą, tak samo jak mama wraz z ciocią Sofie.

            - Podołam – mruknąłem do siebie i oderwałem dłoń od tronu mojego ojca. – Mogę być jak on.

            Nie pamiętam go zbyt dobrze. Jego twarz widnieje w moim umyśle niewyraźna, jakby zamazana. Są jednak dwie rzeczy, które pamiętam: jego ciepłe, ciemnobrązowe oczy patrzące na mnie z miłością i to, jak ćwiczył ze mną walkę na miecze. Zawsze pozwalał mi wygrać, ale nigdy nie miałem mu tego za złe – do teraz nie mam. Byłem tylko dzieckiem.

            Kiedy zniknął, nie wiedziałem, co się dzieje. Mama zapewniała, że niedługo się zjawi – jednak żadne z czwórki rodzeństwa nie wróciło. Zginęli? Porwano ich? A kto to wie?

            Mimo że miałem sześć lat kiedy wreszcie dałem za wygraną, postanowiłem jedno: chcę być jak on. Chcę być równie dobrym szermierzem i równie dobrym władcą, co Edmund Sprawiedliwy. Jedno z nich już się urzeczywistniło. Jednak co z drugim?

            - Wszystko będzie dobrze – powiedziałem.

            - Znowu gadasz sam ze sobą? – Drgnąłem na dźwięk wysokiego głosu. Kilka stóp ode mnie stała trzynastoletnia dziewczyna o rozbawionym wyrazie twarzy.

            - Nie, gadam do tronu – odparłem kąśliwie. – Myślałem, że masz pomagać swojej matce, Tamaro.

            - Nikt mnie do niczego nie zmusza!

            - Ale byłoby to przyzwoite, prawda?

            - Nie potrzebuje mnie.

            Zacisnąłem wargi i nic nie powiedziałem. Moira, matka Tamary, jest zamkową krawcową. Pracuje naprawdę ciężko, a do pomocy ma tylko swoją nieposłuszną córkę, która myśli, że skoro ma już trzynaście lat to jest niezależną kobietą która może robić co chce – czyli biegać po zamku i panoszyć się jak jakaś księżniczka.

            - Zastanawiające: kiedy czwórka władców zasiadała na tronie, byli jeszcze dziećmi, za to ty musisz czekać aż do dziewiętnastych urodzin. Czy to nie dziwne? – spytała blondynka.

            - Ich było czworo, jak trafnie zauważyłaś, a co dwie głowy to nie jedna. Ja jestem sam – odparłem, kierując się w stronę drzwi.

            - A może chodziło o to, żeby twoja matka miała więcej czasu na porządzenie sobie w Narnii, co? – Tamara zmrużyła oczy. Nie było dla mnie tajemnicą, że z jakiegoś powodu dziewczyna nienawidziła mojej mamy, lecz mimo to zawsze stawałem się nerwowy, gdy o niej wspominała.

            - Noreen dokonała wielu bardzo dobrych rzeczy dla naszego kraju. Jak dla mnie, mogłaby rządzić dalej – powiedziałem, idąc dalej.

            - Czyli zrzekasz się tronu? Czyżbyś się bał, że nie dasz sobie rady, Revelinie?

            Przystanąłem i odwróciłem się.

            - Strach akurat nie ma tu nic do rzeczy – odparłem i już nie reagując na kolejne zaczepki dziewczyny, udałem się do swojej komnaty. Było mi żal Moiry. Na pewno była rozczarowana tym, na kogo wyrosła jej córka. Jednak jest ona jeszcze dzieckiem, może z tego wyrośnie?

***

            Siedząc na łóżku w swojej komnacie, patrzyłem na stój, który miałem założyć na swoją koronację. Spędziłem kilka godzin stojąc na taborecie, kiedy Moira mnie mierzyła i kłuła szpilkami, ale patrząc na to coś zupełnie się w tym nie wyobrażałem. Szczególnie jeśli chodziło o pelerynę w kolorze królewskiej purpury. Nie wyobrażałem sobie siebie w roli króla.

            Wyjrzałem przez okno. Wcześniejszy deszcz ustąpił, a wiatr zaczął przepędzać chmury z nieba. Bez pośpiechu zszedłem do zbrojowni, skąd wziąłem swój łuk i kołczan ze strzałami, po czym skierowałem się do stajni.

            - Witaj – powiedziałem, głaszcząc moją klacz po nosie. Thema była niemym koniem, jak wszystkie tutaj. Mówiące konie odeszły wraz z zaginięciem czwórki królów twierdząc, że już nic ich tu nie trzyma. Zaczęły wieść żywot mustangów w nadziei, że odnajdą umiłowanych władców.

            Osiodłałem Themę i wyprowadziłem ją. Chłodne powietrze uderzyło w moją twarz, a ja zaciągnąłem się głęboko. Uwielbiałem taką pogodę – rześką i świeżą. Większość ludzi nie uważała jesieni za najprzyjemniejszą porę roku – była to więc kolejna rzecz, która się od nich różniłem.

            Dosiadłem klaczy i kawałek drogi przeszliśmy stępem, a potem kłusem, by mogła się rozgrzać. Kiedy dotarliśmy do lasu, nauczona doświadczeniem Thema zaczęła stąpać o wiele ciszej. Zaczęliśmy szukać zwierzyny.

            Uwielbiałem bliskość natury oraz samotność. Uspokajało mnie to i oczyszczało mój umysł. Kiedy skupiałem się na polowaniu, wszystkie problemy związane z tym, kim jestem, odchodziły. Byłem wtedy zwykłym młodym człowiekiem na polowaniu, ćwiczący swoją celność. Mama mówiła mi zawsze, że odziedziczyłem tę umiejętność po królowej Zuzannie, ale ja twierdzę, że daleko mi jeszcze do jej legendarnych czynów – nie sądzę, bym mógł z kilkudziesięciu metrów w gęstym tłumie przyszpilić strzałą do ściany rękaw człowieka, który właśnie chciał coś ukraść.

            Tym razem jednak nawet w lesie nie potrafiłem przestać myśleć o tym, że zostanę królem. Bycie jedynym następcą tronu było o tyle przytłaczające, że wcześniej królów było czworo. Władza to ich dziedzictwo, a ja mając dziewiętnaście lat nie byłem na nie przygotowany.

            Pisano o nich księgi wychwalające lata panowania. Pisano o nich poematy, wychwalające ich zasługi. Obrazy i portrety wisiały nie tylko w Ker-Paravelu, ale i w domach Narnijczyków. Oni ich kochali, a po ich zaginięciu rozpaczali nie mniej niż moja matka i Sofie. Władcy są różni, jednak ci byli wyjątkowi.

            Teraz to na mnie skupiła się uwaga wszystkich. Mają oczekiwania. Zastanawiają się, czy podołam temu zadaniu, czy będę równie dobrym królem jak oni. A może nie odziedziczyłem odpowiednich zdolności i okażę się patałachem? Rozczaruję ich wszystkich i tyle. Będą mieli za złe mojej matce, na kogo mnie wychowała.

            Swoją drogą ciekawe, czy mój ojciec też się tak czuł przed koronacją. Czy cała czwórka czuła spadającą na nich odpowiedzialność? Być może Piotr i Zuzanna tak, jednak dla Edmunda i Łucji pewnie była to kolejna przygoda, o której będą mogli kiedyś opowiadać. Z pewnością nie zastanawiali się nad tym, czy nie zawiodą wszystkich poddanych. Zastanawiali się tylko, czy nie zawiodą Aslana.

            Wielu nie wierzyło w mitycznego Lwa, ale jak wspominałem, byłem inny niż reszta. Miałem nadzieję, że i mnie odwiedzi przed koronacją, ale w głębi duszy wiedziałem, że tak się nie stanie. Ostatnim razem Aslan ukazał się, gdy armia Eloveny odebrała Ker-Paravel, od tego czasu nie słyszało się nawet pogłosek. Mimo to wierzyłem, dzięki opowieściom mojej matki.

            Kiedy miałem czternaście lat, postanowiłem spytać, jak doszło do tej całej wojny. Zabrała mnie wtedy do biblioteki i opowiedziała o wszystkim. Było dla mnie to szokiem, bo również wtedy wyznała, kim naprawdę jest. Przeraziło mnie to. Moja matka wiedźmą? Ale jak to? Czy ja coś po niej odziedziczyłem?

            W późniejszym czasie okazało się że tak, jednak starałem się nie używać magii, była dla mnie sporym wyzwaniem. To nie jest męska rzecz, że się tak wyrażę. Nie potrafię nad tym panować, więc nie chcę przysparzać sobie kłopotów, próbując.

            Tak rozmyślając, w końcu trafiłem na tereny, których zwykle nie odwiedzałem. Był to tak głęboki las, że trudno było znaleźć jakąkolwiek zwierzynę – za dobrze się chowała. Już chciałem zawrócić, kiedy mój wzrok przykuły jakieś ślady na poszyciu. Zeskoczyłem z Themy, by im się bliżej przyjrzeć – były one zupełnie świeżymi śladami jelenia. Z powrotem wszedłem na jej grzbiet i udaliśmy się tym tropem.

            Wkrótce ujrzałem coś, na co nie byłem przygotowany. Przy niewielkim stawie stał biały jeleń. Od razu wiedziałem, że jest to ten sam, na którego zamierzała polować czwórka królów, gdy zaginęła.

            Zdjąłem łuk z pleców i wyjąłem strzałę z kołczanu, jednak uderzyłem nią delikatnie o siodło, co zaalarmowało zwierzę. Odwróciło się, i tak szybko jak mogło, uciekło.

            Ścisnąłem łydkami boki Themy i ruszyliśmy w pogoń. Poczułem przypływ adrenaliny niczym w walce na miecze. Miałem jeden cel: ustrzelić jelenia, który zgubił mojego ojca i jego rodzeństwo.

            Las tutaj był gęstszy, a jeleń obeznany w nim, więc mieliśmy problemy z dogonieniem go. Thema parskała gniewnie, gdy drobne gałązki smagały ja po nosie – sam kilka razy nie zauważyłem takich i odczułem to boleśnie.

            W końcu dotarliśmy do jakiejś polany. Jeleń stał spokojnie po jej drugiej stronie. Widząc to, przyciągnąłem wodze klaczy i też się zatrzymaliśmy. Nałożyłem strzałę na cięciwę i uniosłem łuk. Wycelowałem.

             W tym momencie jednak uświadomiłem sobie, jak piękne i delikatne jest to stworzenie. I jakie niepowtarzalne. Z westchnieniem opuściłem łuk i schowałem strzałę. Jeleń spojrzał na mnie i odbiegł. Przełożyłem łuk przez plecy i poprowadziłem Themę z powrotem. Już nie miałem ochote na polowanie.

            Kiedy wróciliśmy, było już dawno po zachodzie słońca. Odprowadziłem klacz do stajni, gdzie rozsiodłałem ją i umyłem, co zajęło dość dużo czasu. Nie byłem więc zdziwiony, że matka była bardzo zdenerwowana.

            - Dzień przed koronacją. Co ty sobie wyobrażasz? – spytała.

            - Chciałem się zrelaksować – odparłem. - Możesz wyjść z mojej komnaty?

            - Nie, nie mogę.  Nie miej mi za złe tego, że się martwię.

            - Ale już jutro będę królem, tak? Czyli jestem dorosły. Umiem sobie poradzić.

            - Twój ojciec też był dorosły, kiedy wyjechał na polowanie, z którego nie wrócił. – Tym stwierdzeniem wzbudziła we mnie poczucie winy. Fakt, mogłem aż tak się nie oddalać na chwilę przed koronacją. Poczułem się jak mały chłopiec ganiony za przeskrobanie czegoś.

            - Od jutra nie będę tak znikać, obiecuję – powiedziałem. Moja matka się uśmiechnęła i znów zobaczyłem, jak jest piękna. W ogóle nie dziwiłem się, czemu ojciec się w niej zakochał.

            - W takim razie lepiej idź już spać i się wyśpij, musisz być gotów na jutro.

            - Będę – odparłem. – Dobranoc.

            - Dobranoc – odpowiedziała mi i wyszła z mojej komnaty. Mimo że zrobiłem co powiedziała, jeszcze długo nie mogłem zasnąć. Znów rozmyślałem o następnym dniu, o tym, czy dam radę być królem, czy nie. Dopiero po kilku godzinach, zmęczony myśleniem, udałem się w objęcia Morfeusza.

____________________________________________

Listopad się skończył, NaNoWriMo się skończyło, ja skończyłam książkę... Teraz więc mogę się zająć moimi blogami. Prolog nie miał zbyt wielu komentarzy, ale mam nadzieję, że ten rozdział zasłuży sobie na kilka. A jeśli Was poinformowałam przez GG, a nie chcecie tego - po prostu mi napiszcie, okej?